Świerczyny na torfie. Rezerwat „Czarnówko” Szymon Czernek
Puszcza Romincka
Puszcza Romincka to rozległy, zwarty kompleks leśny, którego ok. 2/3 powierzchni leży na terenie obwodu kaliningradzkiego Rosji, natomiast pozostała część znajduje się w północno-wschodniej części województwa warmińsko-mazurskiego.
Specyficzne warunki panujące w tym zakątku Polski, wynikające między innymi z położenia w zasięgu ostatniego zlodowacenia i surowego klimatu o cechach kontynentalnych sprawiły, że puszcza, która porasta te tereny, jest tak wyjątkowa. W jej krajobrazie przeplatają się wzgórza kemowe i morenowe, równiny sandrowe oraz liczne zagłębienia wytopiskowe i doliny niewielkich rzek o podgórskim charakterze. Urozmaicona rzeźba terenu przekłada się na dużą różnorodność występujących tu siedlisk i zespołów leśnych. W zachodniej części puszczy dominują grądy porastające gliniaste moreny, zaś w części wschodniej przeważają bory mieszane na podłożu żwirowym. W miejscach gdzie przez większą część roku występuje wysoki poziom wody gruntowej wykształciły się olsy i bagienne lasy, a doliny rzek i strumyków porastają lasy łęgowe. W zagłębieniach wytopiskowych i zabagnionych odcinkach dolin rzecznych rozwinęły się torfowiska.
Puszcza Romincka nazywana jest „polską tajgą”. Wynika to m. in. z dużego udziału świerka w puszczańskich drzewostanach- występuje tu praktycznie we wszystkich typach lasu. To też zasługa panującego tu surowego klimatu. Temperatury są tu najniższe na polskim niżu, lato odchodzi szybko, a zima jest długa, mroźna i śnieżna. Północny charakter „Polskiej Tajgi” wyraźnie zaznacza się w jej szacie roślinnej. Flora puszczy cechuje się dużym udziałem gatunków borealnych i górskich. Na szczególna uwagę zasługują relikty glacjalne, czyli gatunki które przybyły tu w epoce zlodowaceń i na dogodnych siedliskach przetrwały do dziś. Należą do nich np. rosnąca na torfowiskach i w borach bagiennych malina moroszka i wielosił błękitny, porastający wilgotne puszczańskie łąki. Północny charakter mają też występujące tu zbiorowiska leśne. W Puszczy Rominckiej występuje subborealna odmiana grądu subkontynentalnego, w której, oprócz typowych gatunków grądowych, tj. dębu, lipy, grabu i klonu, drzewostan buduje także świerk. To jedno z niewielu miejsc w Polsce, gdzie można zobaczyć borealną świerczynę na torfie. To rzadkie zbiorowisko, przypominające bory świerkowe strefy tajgi, występuje tylko w puszczach północno-wschodniej części kraju. Drzewostan, który jest zazwyczaj silnie zwarty i charakteryzuje się wielopiętrową strukturą, tworzy głównie świerk pospolity. Dno lasu jest silnie zacienione, w warstwie zielnej przeważają widłaki i krzewinki borówek, a w bujnie rozwiniętej warstwie mszystej dominują mchy torfowe. Północny charakter puszczy znajduje też odzwierciedlenie w miejscowej faunie. Sporo jest w niej gatunków borealno-górskich, jak najmniejsza sowa Europy sóweczka, czy sichrawa górska-chrząszcz z rodziny kózkowatych. Ciekawym gatunkiem jest mroczek pozłocisty, zimnolubny, borealno-górski nietoperz, który występuje i rozmnaża się nawet za kołem podbiegunowym.
Szczególnie cenne są mało przekształcone zbiorowiska leśne, starodrzewy i niedostępne bagienne lasy. W najlepiej zachowanych fragmentach puszczy, gdzie las wciąż wykazuje wiele cech pierwotnych, przetrwały gatunki nazywane reliktami puszczańskimi lub gatunkami starych lasów. Należą do nich m in. mchy jeżolist zwyczajny i miechera pierzasta, oraz wynurt, chrząszcz z rodziny jelonkowatych którego larwy żywią się próchnem. Wiele zagrożonych gatunków związanych jest też z torfowiskami i innymi mokradłami.
