Dolina Błędzianki fot. Dmitry Vyshemirsky
Rzeźba terenu
Park Krajobrazowy Puszczy Rominckiej położony jest na Pojezierzu Litewskim, które graniczy od zachodu z Pojezierzem Mazurskim.
Na krajobraz Parku i otuliny składają się liczne wzniesienia (najwyższe osiągają 295 m n.p.m.), poprzecinane dolinami, jeziorami i zatorfionymi obniżeniami. Tak urozmaicona rzeźba terenu to zasługa ostatniego zlodowacenia, zwanego zlodowaceniem Wisły.
Wycofywanie się lądolodu z obszaru Parku i otuliny datuje się na okres 12-14 tys. lat temu. Topnienie lodowca miało tu formę powierzchniową – jęzor lodowy topniał od góry rozpadając się na bryły martwego lodu, pomiędzy którymi osadzały się mułki, piaski i żwiry. Po wytopieniu się lodu powstał bardzo urozmaicony krajobraz – pełen moren, kemów, sandrów, rynien polodowcowych i zagłębień wytopiskowych.
Kemy i moreny martwego lodu są polodowcowymi pagórkami, które występują na całym obszarze Parku i otuliny. Rozległym kemem jest Wilcza Góra we wschodniej części puszczy oraz Lisia Góra położona na północ od Rogajn.
Moreny czołowe uformowane w czasie postoju lodowca to wzgórza widoczne na przedpolach puszczy w okolicy Jurkiszek i Pluszkiejm, a także wyniesienia wokół torfowiska „Mechacz Wielki”, a także wzdłuż doliny Czerwonej Strugi.
Wypłaszczenia terenu na wschód od Jeziora Gołdap oraz na południe od Drogi Rominckiej to sandry, zbudowane z piasków i żwirów naniesionych przez wody roztopowe lodowca.
W krajobrazie Parku i otuliny wyraźnie zaznaczają się rynny polodowcowe. Mają one podłużny kształt, znaczną głębokość i strome, wysokie brzegi. Najbardziej widokowa jest rynna doliny Błędzianki na odcinku między Maciejowiętami a Stańczykami oraz między Błąkałami a Będziszewem, gdzie różnice wysokości względnej sięgają nawet 60 m. Inne rynny wypełnione są obecnie przez wody jeziora Gołdap, Czarnego i Przerośl.
W zagłębieniach po bryłach martwego lodu powstały nieduże jeziora wytopiskowe. Część z nich przetrwała do dziś – Ostrówek, Rakówek, Kociołek, Linowo. Inne uległy już przekształceniu w torfowiska. Największe obszary torfowiskowe położone są w rezerwatach przyrody „Mechacz Wielki”, „Uroczysko Kramnik” oraz w północnej części rezerwatu „Struga Żytkiejmska”.
